مارادونا را از زاویه ای تازه بشناسید ، همه چیز درباره فیلم دست خدا - آسانسور

به گزارش آسانسور، فیلم دست خدا ساخته پائولوسورنتینوبا شهر ناپل را شهری شاد و سرزنده نشان می دهد در حالی که زیر پوست واقعی خانواده هایی از هم گسیخته و در حال فروپاشی زندگی می نمایند.

مهرداد پریسای - دیه گو مارادونا، فوتبالیست افسانه ای و مورد تحسین بسیاری در سراسر جهان، برای همه فوتبال دوستان و شاید برای خیلی از افراد در جهان شناخته شده بوده و مورد احترام است. بسیاری از افراد هنوز بازی های زیبای او را در فکر دارند.

فرارهای هیجان انگیز و دریبل های او در اذهان بسیاری نقش بسته و تبدیل به خاطره شده است. اما سوای زندگی حرفه ای و ورزشی وی در فیلم دست خدا ساخته پائولوسورنتینوبا وجود تعلق خاطر فیلمساز به او شاهد دیدگاه متفاوتی به مارادونا در زمان حضورش در شهر ناپل هستیم. او اگر چه الهام بخش بسیاری در جهان بوده و هست و تقریباً همگان فوتبال این ستاره را ارزشمند می شمرند اما در این فیلم می توان او را از یک دیدگاه تازه به تماشا نشست و نظاره کرد.

در شروع فیلم ما شاهد خانه هایی هستیم که شادی در آنها موج می زند؛ خانه هایی با مردمانی شادوسر زنده و سرخوش و بعد دوربین با حرکت روی آب آرام به شهر ناپل نزدیک می شود و چرخی روی شهر می زند و دوباره به دریا بازمی شود تا از این طریق نشان دهد تمامی خانه ها در این شهر این چنین هستند. از این دید ناپل شهری پرجنب و جوش و سرزنده است.

شهری زیبا و تماشای با مردمانی شاد و شادمان که همیشه در حال مهمانی و گپ و گفت هستند اما ناپل شهری است که در کنار این دید سرخوشانه زیر پوست خود مسائل و مسائل فراوانی را پنهان نموده است. در این خانه ها با وجود شادی ظاهری خانواده هایی از هم گسیخته و در حال فروپاشی زندگی می نمایند؛ پارادوکسی عجیب و غریب میان شادی ظاهری و درگیری های درونی.

پس از نماهای ابتدایی دوربین با به تصویر کشیدن یک ماشین سیاه با پرده های قرمز که بیشتر به ماشین های حمل جنازه شبیه است تماشاگران را برای تماشا روی دیگر این شهر آماده می نماید و در پی نشان دادن ناپل واقعی به تماشاگران است. سورنتینو کوشش نموده واقعیت را آنگونه که در نوجوانی خود تجربه نموده بازسازی کند و فضا و آدم ها را آنگونه که بوده اند به تصویر درآورد و شهری را تصویر کند که جز آثار و ابنیه تاریخی هیچ چیز برای نشان دادن ندارد و تنها دارایی و تفریح مردمان در این شهر فوتبال است.

فوتبال برای این مردمان مانند یک آیین تازه است که همگان را به سمت و سوی خود می کشاند و تمامی کنش ها را برمی انگیزد. گویی آدم ها با این ورزش هویت می یابند و شناخته می شوند. فوتبال می تواند برای این افراد بهانه ای باشد برای زندگی و فراموش کردن دردها و مسائل یا شاید برای زیست با آنها. فوتبال مانند جادویی همیشگی و فراگیر در سراسر شهر وجود دارد و حس می شود و مارادونا در میان این همهمه به عنوان یک قدیس ظهور می نماید. کسی که می تواند نجات دهنده مردمان باشد. کسی که می تواند مردم را از بلایا و مسائل برهاند و آنان رابه ساحل آرامش برساند.

البته اگرچه او می تواند باخود عظمت و شکوه و افتخار بیاورد اما علاج دردهای بی شمار و گسترده ساکنان نیست و فقط می تواند مسکنی بر دردهای ساکنان این شهر باشد و کمی آنان را تسکین دهد. آمدن او اگر چه باعث قهرمانی تیم در لیگ فوتبال می شود و شادی اهالی شهر را در پی دارد اما این شادی زود گذر است و دیری نخواهد پایید. با ورود او به این شهر دست خدا مدت کوتاهی بر سر مردمان کشیده می شود اما این نیز مانند باد زود گذر است و خاتمه می یابد.

در صحنه انتهایی فیلم ناپل در رقابت های فوتبال قهرمان ایتالیا شده و همه در کوچه و خیابان مشغول شادی و شادمانی هستند اما فابیتو آرام و برخلاف آنان در حال حرکت است و ناپل در این تصویر نه تنها زیبا نیست بلکه شهری است مملو از مسائل درهم تنیده که فوتبال موقتاً باعث فراموشی آنها شده است. فیلم روایتی از دوران جوانی سورنتینو است؛ جوانی که مرتب به سینما و تئاتر می رود تا تنهایی خود را پر کند و بتواند قصه خود را تعریف کند و داستان خود را بسازد.

او همانندفلینی که سورنتینودر جای جای فیلم به عنوان یک استاد و راهنما به او ادای دین می نماید می داند که به وسیله سینما می تواند درد و رنج و مسائل دیگران و سختی های جاری در بستر جامعه را بهتر تعریف کند و شناخت خود از دیگران را با همگان به اشتراک بگذارد. چون تنها چیزی که می تواند واقعیات را آنگونه که هست ببان کند و بتواند جهانیی خیالی را ترسیم کند و انسان را به طرف جهانیی بهتر رهنمون سازد سینماست. مارادونا گرچه در تمامی تار و پود ساکنان ناپل ریشه دوانده و وجود دارد اما این شهر به معجزه ای بزرگ تر احتیاج دارد و آن سینماست.

• عکس | جنجال رونمایی از مجسمه افتضاح مارادونا | دیگو در نقش بروس لی و استالونه!
• درخواست عجیب طرفداران دیه گو؛ کفش های مارادونا در فضا